Вершы

Х. Песня лірніка

Ой, заплакалі гучныя струны,

Загулі, бы вятры над Дняпром,

І напеў той зычлівы і сумны

Паліць сэрцы прарочым агнём.

Старац белы забыўшыся грае,

Песня сілаю дзіўнай гучыць,

Пакаленням жывым прамаўляе,

Каб не смелі былога забыць.

Плача лірнік, зрываецца голас,

Выюць струны, бы ў поўнач ваўкі,

Просяць нас зберагчы жытні колас,

Каб раздольна цвілі васількі.

Каб ніхто не забыўся ніколі

Пра мінуўшчыны велічны шлях,

Быў вальнейшым сярод самых вольных,

Меўшы прадзедаў вечны пасаг.

У пасагу багацці і скарбы,

Падарункі, якіх не сустрэць,

Гукі, колеры, пахі і фарбы,

Паспяшайцеся іх разглядзець!

Гэта водары роднага краю,

Гэта зорнага неба агні,

Дудароў, гусляроў песні-баі,

Што спрадвечнаю праўдай жылі.

Гэта золак туманны і росны,

Гэта словы братоў і дзядоў.

Лёгкі строй беларускі наш просты

І баграніца уладароў.

Гэта замкі, касцёлы і цэрквы,

Вежы, брамы, званы, алтары,

Знак “Пагоні” стагоддзямі верны,

Сведкі-капішчы і курганы.

Цуда-камні і сосны святыя,

Горкі водар травы ў палынох.

Збажына і пшаніцы густыя,

Што буяюць красой у палёх…

Песня лірніка вечна жывая

Для сумленных нашчадкаў гучыць.

Ён жа зноў нас усіх заклікае,

Каб не смелі Радзіму забыць.